Alleen in het samen zijn

Verschillend perspectief

Wanneer je samen een avontuur aangaat ga je ervan uit dat je dezelfde verwachtingen hebt. Dat je het samen gaat doen en ervaren. Toch blijkt dit in de praktijk vaak heel anders te gaan. Vaak ligt dit niet bij een oorzaak. Het is lastig om het pijnpunt vinden, en wanneer deze duidelijk is dan is moeilijk om het gesprek aan te gaan en al helemaal om het ook nog zonder emotie en verwijt tot een goed einde te brengen. Alles valt of staat met de communicatie, zoals altijd. Moeilijk zeker, onmogelijk absoluut niet. Goed om eerst helder te krijgen waar het nu mis gaat. Waarschijnlijk ga ik het nog vaak in dit stukje zeggen het gaat niet over gelijk hebben of krijgen. Alleen maar om het constateren.

Communicatie als sleutel

Om te beginnen is het goed om vast te stellen of het alleen bij jou ligt of dat jullie beiden ervaren dat het niet lekker loopt. Wij vrouwen zijn enorm goed in het maken van gedachtenspinsels op basis van wat wij voelen en zien. Mannen zitten wat anders in elkaar. Ken je dat liedje van PINK Give me a reason? Wij verbinden stippen op een hele andere manier dan hij. Dus vraag jezelf af is dit een feit of is dit iets waar ik een heel (voor mij) waar verhaal om heen brei? Zoals gezegd er is geen goed of fout alleen een vaststelling. Wat je er mee gaat doen is een heel ander ding. Op het moment dat je gedachten aan de haal gaan met een feit en er een hele andere lading aan gaat geven zal je daar de ander in kwijt raken. Bijvoorbeeld: Hij komt niet op de afgesproken tijd thuis. Dit is een feit. Te laat zonder een tijd te hebben afgesproken is dat al veel minder. Nu kunnen er in je gedachten allerlei redenen opkomen waarom dat zo is. En wanneer hij dan ‘eindelijk’ thuiskomt kan je emotie zo zijn opgelopen door de gedachten. Je kan bezorgd zijn: Hij ligt dood langs de kant van de weg. Boos: Hij was veel liever bij zijn vrienden. Teleurgesteld: Hij vindt jullie samen zijn minder belangrijk dan jij. En hoe makkelijk het ook klinkt, vragen is echt de enige manier om te weten wat er aan de hand is. En ja, dan moet je ook gewoon het antwoord accepteren dat er gegeven wordt.  Dus wanneer jij voelt dat er iets speelt even checken of dat wederzijds is. En dat vòòr dat je het stadium met deurengooien hebt bereikt. Feit of mindfuck?

Stille strijd

Vooral wanneer hij een vaste routine heeft en jij niet kan dat erg eenzaam voelen. Het avontuur is niet meer van jullie beiden. Je staat een beetje aan de zijlijn van jullie leven. Omdat de afstand van je vrienden en familie groot is kan je daar ook niet meer even langs gaan of samen wat afspreken. Door de eenzaamheid drijf je steeds meer af en wordt het steeds lastiger om verbinding te krijgen. Met jezelf en met je partner. Omdat je zelf afstand neemt zal de ander dat ook gaan doen.

Opnieuw verbinden

Hoe fijn zou het zijn dat je elkaar weer herontdekt. Je weer dezelfde idealen en wensen kan hebben. De eerste stap is, hoe kan het ook anders, het gesprek aan gaan. Maak er geen heel ding van; “we moeten praten…” maar merk het op wanneer jullie niet op dezelfde golflengte zitten waar jullie anders zo eensgezinds over waren. Kaart het aan. Doe geen aannames en heb vertrouwen in het antwoord. Door uit te spreken wat jij verwacht of hoopt te vinden weet de ander ook of hij daaraan kan voldoen. Wanneer jij niets zegt kan de ander het niet weten.

Verandering als zekerheid

Iedereen die naar het buitenland verhuist maakt een bepaalde groei mee. En wanneer je met zijn tweeën weg gaat zullen jullie allebei onafhankelijk van elkaar die groei maken. Het kan zijn dat een van jullie daardoor hele andere inzichten krijgt in waarom het vertrek naar het buitenland zo’n goed idee leek. Wanneer blijkt dat een van jullie helemaal afhaakt van de wens om in het buitenland te wonen is het zaak om dat niet te laten sudderen. En ook door de verandering kan je de ander ook anders gaan zien. Hij is niet meer diegene die hij in Nederland was. En jij net zo min. Toen ik naar Indonesië vertrok was ik niet echt ondernemend. Liet de ander graag beslissingen nemen en koos ik tijdens het reizen altijd voor zeker. Na een poosje bleef daar steeds minder van over. Ik vertrouwde steeds meer op mijn eigen keuzes en ging niet altijd meer voor zeker. Goed voor mij lastig voor de ander. Ik ging steeds meer mijn eigen gang.

Wanneer je (h)erkent dat je steeds meer uit elkaar groeit hoeft dat niet te betekenen dat je relatie gedoemd is om te mislukken. Sterker nog het kan jullie relatie versterken en een diepere verbinding ontstaan. Door je eigen onzekerheden te bespreken de oplossing (of schuld) niet bij de ander te leggen kan je dichter naar elkaar toe groeien. De eenzaamheid die je ervaarde in je relatie moet je onder ogen zien, dat stemmetje in je hoofd niet een eigen leven laten leiden en je gevoel volgen. Zeggen wat je verwachtingen zijn.  Maak meer tijd om dingen samen te doen die je allebei leuk vindt en als je dat niet meer weet ga samen op zoek naar wat jullie opnieuw kan verbinden.

Lukt dat niet alleen dan kan je altijd nog hulp inschakelen. Denk dan niet meteen aan een zware relatietherapie. Wanneer jij voor jezelf erachter bent wat jouw aandeel is en welke rol je gedachten hebben kan er al heel wat gewonnen zijn.

Het belangrijkste is: laat het niet gebeuren, neem de regie over jezelf en verantwoordelijkheid in je relatie. En je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn.

Wanneer kon jij je partner achter het behang plakken?